پوزش گر به فردی گفته می‌شود که اهل عذرخواهی و طلب بخشش است. این واژه از دو بخش «پوزش» به معنی عذر یا درخواست بخشش، و پسوند «ـگر» به معنی انجام‌دهنده یا صاحبِ صفت تشکیل شده است. بنابراین، پوزش گر کسی است که در رفتار و گفتار خود، در صورت بروز خطا یا اشتباه، تمایل دارد مسئولیت کار خویش را بپذیرد و از دیگران دلجویی کند.
در بُعد اخلاقی و اجتماعی، داشتن این ویژگی نشانه‌ی فروتنی، احترام و بلوغ فکری فرد است. انسان پوزش گر می‌داند که هیچ‌کس بی‌خطا نیست و پذیرش اشتباه به جای انکار آن، موجب آرامش درونی و بهبود روابط انسانی می‌شود. این ویژگی رفتاری، اعتماد و احترام متقابل را در جامعه افزایش می‌دهد و زمینه‌ی اصلاح رفتارهای نادرست را فراهم می‌سازد.
از دید روان‌شناسی، پوزش‌طلبی صادقانه نه‌تنها به کاهش احساس گناه و اضطراب فرد کمک می‌کند، بلکه روابط آسیب‌دیده را نیز ترمیم می‌کند. با این حال، پوزش گری افراطی ممکن است نشانه‌ی ضعف اعتماد به نفس یا ترس از قضاوت دیگران باشد. بنابراین، تعادل در پوزش‌خواهی اهمیت دارد؛ به گونه‌ای که فرد بتواند در عین فروتنی، عزت نفس و مرزهای شخصی خود را نیز حفظ کند.