لزوم بین، از مفاهیم بنیادین و اصطلاحات تخصصی در علم منطق به‌شمار می‌رود. این عبارت به رابطه‌ای ضروری و قطعی میان دو قضیه یا دو امر دلالت دارد، به‌گونه‌ای که تصدیق یکی، مستلزم تصدیق دیگری است و انکار یکی، مستلزم انکار امر دیگر خواهد بود. در چنین رابطه‌ای، ملازمه‌ای ذاتی و عقلی برقرار است که نیازمند استدلال و اقامه‌ی برهان جداگانه برای اثبات نمی‌باشد.
ویژگی اصلی این مفهوم، بی‌نیازی از ارائه‌ی دلیل خارجی برای حصول یقین و جزم به آن است. به بیان دیگر، وقتی عقل، رابطه‌ای را به‌صورت لزوم بین درک می‌کند، به‌طور مستقیم و بی‌واسطه به ضرورت آن پی می‌برد و برای پذیرش آن، نیازمند استناد به مبانی یا مقدمات دیگری نیست. این مفهوم، نقش مهمی در شکل‌گیری برهان‌های منطقی ایفا می‌کند؛ چرا که بسیاری از استدلال‌ها بر پایه‌ی همین ملازماتِ بدیهی و بی‌نیاز از اثبات بنا می‌شوند. شناخت دقیق لزوم بین برای درک ساختار استنتاج‌های منطقی و تمایز قائل شدن میان امور بدیهی و نظری ضروری است. این مفهوم، پایه‌ای برای بسیاری از قیاس‌ها و استنتاج‌های فوری به‌شمار می‌رود که در آنها ذهن، با درک رابطه‌ی ضروری میان دو امر، به‌سرعت از یکی به دیگری منتقل می‌شود.