ده واره

جان تو زان جمال مالامال چون شود وارهی ز رنج و ملال

بمردی وارهان خود را ازین بیگانگان بگسل بشهر آشنائی آ صلای‌ آشنائی زن

جمله تویی از خودی ام وارهان در ره من نیست به جز من حجیب

بازگو احوال دورافتادگان وارهان جان از غم و لب از فغان

بر دامن اجلال ولیعهد بزن دست تا وارهی از چنگ غم و ننگ تملّل

خیز سوی خیمه ها می کن گذار چشمها را وارهان از انتظار