داس درو

ای برده بحسن از مه و خورشید گرو وز داس جفاکشت وفا کرده درو

داس غم تو می کند حاصل عمر را درو درد و بلا همی رسد از چپ و راست تو بتو

کشت عمل ما را هنگام درو آمد داس مه نو بنگر در مزرع انسانی

قصد درو کشته عمرم دارد آنگه مه نو بین که به داسی ماند