بسر وقت کسی ام

بسکه دیر آمد بسر وقت دلم داغ غمش تا که از حسرت مرا اندر جوانی پیر کرد

بسر وقت تو تا دست حوادث نرسد قدم خویشتن از همره خود پنهان کن

برخیز و بسر وقت اسیران گذری کن چشمی بگشا، سوی غریبان نظری کن

نه من از تنگی دام است که در فریادم می بنالم که بسر وقت رسد صیادم

در آن وحشت که نازد کس ز کس یاد چه سان سودا بسر وقت من افتاد؟!