کلمات احبار و کافران از اصطلاحات مهم دینی هستند و در قرآن و متون اسلامی کاربرد دارند. معنای دقیق و مفهوم آن‌ها به شرح زیر است:
احبار: احبار جمع حبر به معنای عالم و دانشمند دینی یهود است. در قرآن، این واژه معمولاً به علمای یهود اشاره دارد که در تفسیر تورات و احکام دینی تخصص داشتند. نقش احبار در جامعه یهودی تاریخی، مشابه روحانیون و مفسران دینی بود و مردم برای فهم قوانین دینی به آن‌ها مراجعه می‌کردند. در آیات قرآن، گاهی از احبار به عنوان کسانی یاد می‌شود که دانش دینی دارند اما ممکن است آن را تحریف کنند یا از راه درست منحرف شوند.
کافران: کافران جمع کافر است و به کسانی گفته می‌شود که ایمان به خدا و پیامبران الهی را نپذیرفته یا آن را انکار می‌کنند. کفر در قرآن به معنای پنهان کردن حقیقت، انکار یا نپذیرفتن ایمان است و شامل افرادی می‌شود که آگاهانه و بدون جهالت، حقایق الهی را رد می‌کنند. مفهومی اخلاقی و دینی دارد و در آموزه‌های قرآن و روایات اسلامی، جایگاه ویژه‌ای در بحث پاداش و عقاب اخروی دارد.
حبار و کافران: احبار، یعنی علمای یهود، گاهی بر این باور بودند که کافران نسبت به مؤمنان برتری دارند. این دیدگاه در واقع نشان‌دهنده تحریف و برداشت نادرست از نصوص دینی در آن زمان بود، زیرا معیار حقیقی برتری در آموزه‌های اسلامی ایمان و تقوا است، نه موقعیت اجتماعی، قومیت یا ثروت. قرآن با اشاره به اینگونه برداشت‌ها، تلاش می‌کند اصول عدالت و ارزش حقیقی مؤمنان و کافران را روشن کند و نشان دهد که معیار ارزشیابی انسان‌ها تنها بر پایه ایمان و عمل صالح است، نه بر اساس ادعا یا موقعیت گروهی.