اتش بجان

نسوزم چون بداغ شوق وصلت کافکند آتش بجان دانه لب تشنه شوق حسرت باران

زاده های طبع بحرآسای واعظ بعد ازو از یتمی خلق را آتش بجان می افگنند

عجم از نغمه ام آتش بجان است صدای من درای کاروان است

از آن زهر جانسوز سودی ندید زد آتش بجان، لیک دودی ندید!

آذر ز شکوه ی دلم، آتش زدی بجان؛ من چون کنم؟ زده است دل آتش بجان تو!

نماید آنچه هست این وادی گل؟ درون لالهٔ آتش بجان چیست؟