بیاوان

لغت نامه دهخدا

بیاوان. ( اِ مرکب ) بیابان و صحرا. ( ناظم الاطباء ). رجوع به بیابان شود.

جمله سازی با بیاوان

مجنون سُختهٔ بیاوان گردم (مجنون سوختهٔ بیابان گردم)