غم باده

چون گره شد به گلو لقمه غم باده طلب به حلالی خور اگر آب حرامی داری

گفتم من به دل اگر بست رهت خمار غم باده و نقل آرمت شمع و ندیم خوش ذقن

تا کی آشفته به نومیدی و غم باده بنوش که بود در کف ساقی همه مفتاح امید

خورده ام باده زخم ازلی کی برد اندوه و غم باده مرا