زامیادْ یَشْت، نوزدهمین یشت از یشت‌های بزرگ اوستا، در پانزده کرده و ۹۶ بند تدوین شده و از جمله یشت‌های کهن به شمار می‌رود. این اثر از زبانی شاعرانه و حماسی برخوردار است و به دو بخش اصلی تقسیم میشود: بخش نخست به فهرست کوه‌های سرزمین ایران می‌پردازد و بخش دوم به ستایش فرّۀ ایزدی اختصاص دارد.
در این یشت، فرّۀ اهورَه‌مزدا، امشاسپندان و پادشاهان و قهرمانان اساطیری ستوده شده و داستان نمادین گریز فرّه از جمشید به شکل مرغ وارغنه به سبب دروغگویی او و سپس انتقال آن به ایزدمهر، فریدون و گرشاسب به تفصیل بیان گردیده است. همچنین، نبرد سپندمینو و اهریمن برای دستیابی به فرّه، پناه‌بردن فرّه به دریای فراخ‌کَرْد و سرانجام ظهور فرّۀ زردشت، گشتاسب و سوشیانس منجی نهایی آیین زردشتی از دریاچۀ کیانْسه در سیستان، از دیگر درون‌مایه‌های مهم این یشت است.
زامیادْ یَشْت با اشاره به دلاوری‌های گرشاسب، نام‌بردن از رودها و کوه‌های سیستان و نیز ظهور سوشیانس از این منطقه، پیوندی ناگسستنی با سرزمین سیستان دارد و احتمالاً نگارش نهایی آن در همین منطقه انجام شده است. این اثر گران‌قدر توسط ابراهیم پورداود در سال ۱۳۴۷ خورشیدی به فارسی ترجمه و منتشر شده است.
