آبگیر یا بَرکه پهنه‌ای آبی است که به‌صورت طبیعی یا مصنوعی در گودی‌های سطح زمین تشکیل می‌شود و از نظر اکولوژیکی، پهنه‌ای کوچک‌تر و کم‌عمق‌تر از دریاچه محسوب می‌گردد. اگرچه مرز دقیق و استانداردی برای تفکیک آبگیر از دریاچه وجود ندارد، اما معمولاً برکه‌ها دارای مساحتی کمتر از پنج هکتار، عمقی کمتر از پنج متر و پوشش گیاهی آبزی زیر ۳۰ درصد هستند. این عرصه‌های آبی ممکن است در اثر فرآیندهای گوناگونی از جمله فعالیت‌های یخچالی، تشکیل پوده‌زارها، جدا شدن از مسیر اصلی رودخانه‌ها، یا انباشت آب در گودال‌های طبیعی به‌وجود آیند.
از نظر ساختار درونی، آبگیرها معمولاً به چهار لایه تقسیم می‌شوند: لایه پوشش گیاهی، لایه آب آزاد، لایه گل و لایه سطحی. نوسان‌های فصلی به‌ویژه در اثر بارش‌های بهاری یا طغیان رودخانه‌ها، بر اندازه و عمق آبگیرها تأثیر مستقیم دارد. این تغییرات، نقش مهمی در شکل‌گیری و پایداری اکوسیستم آبگیر ایفا می‌کنند. از نظر کیفیت آب، آبگیرهای طبیعی ممکن است دارای آب شیرین یا لب‌شور باشند؛ اما آن‌هایی که به دریا متصل بوده و آب کاملاً شور دارند، معمولاً جزئی از محیط‌های دریایی به‌شمار می‌روند.
آبگیرها به‌عنوان زیست‌بوم‌های پایدار، نقش مهمی در حفظ تنوع زیستی و تعادل هیدرولوژیک مناطق ایفا می‌کنند. این عرصه‌ها با پشتیبانی از جوامع گیاهی و جانوری خاص خود، چه در محیط‌های آب شیرین و چه در نواحی نزدیک به دریا، کارکردهای بوم‌شناختی ارزشمندی دارند. با این حال، آبگیرهایی که فاقد حیات جانوری یا گیاهی مناسب باشند، بر اساس تعاریف اکولوژیک، در زمره آبگیرهای واقعی طبقه‌بندی نمی‌شوند.