اقا

واژه آقا از ریشه‌های ترکی و مغولی به معنای برادر بزرگ‌تر است و به‌طور گسترده‌تری به‌عنوان عنوانی محترمانه در ابتدای یا انتهای نام بزرگان، اربابان، ریش‌سفیدان، حاکمان و روحانیان به کار می‌رود. این واژه پس از حمله مغول به زبان فارسی وارد شد و به تدریج دامنه کاربرد آن گسترش یافت. آقا گاهی به معنای بزرگ و سرور نیز به‌عنوان نشانه‌ای از احترام پس از نام افراد استفاده می‌شود. از قرن هشتم هجری به بعد، این واژه با نام‌های غیرمغولی نیز به کار رفته و از قرن نهم هجری به بعد در کنار نام زنان نیز دیده می‌شود. از دوره صفویه به بعد، ترک‌زبانان ایرانی معمولاً آقا را پیش از نام افراد و فارسی‌زبانان پس از آن به کار می‌بردند. در میان ترکان عثمانی، آقا به معنای افندی، رئیس گماشتگان، برادر بزرگ‌تر و فرمانده نظامی استفاده می‌شد و همچنین اعضای خاندان سلطنتی را با این لقب خطاب می‌کردند. این واژه بعدها به معنای خواجه نیز به کار رفت و در دوره‌های صفویه و قاجاریه به همین معنا مورد استفاده قرار گرفت. واژه آغا با همین املا به معنای شاهدخت یا خاتونی از خاندان سلطنتی و همچنین خواجگان به کار می‌رفت تا از واژه آقا برای مردان متمایز شود. "آغا" در انتهای نام شاهزاده خانم‌های دوره تیموری و صفویه، مانند گوهرشاد آغا و شادملک آغا، مشاهده می‌شود.