اخلاق نیکو، مجموعه‌ای از صفات و رفتارهای پسندیده است که در برگیرنده‌ی خوش‌رویی، خوش‌رفتاری، حسن معاشرت و تعامل سازنده با دیگران می‌باشد. این ویژگی‌ها نه تنها سبب آرامش و اعتماد در روابط اجتماعی می‌شوند، بلکه نشان‌دهنده‌ی بلندمنشی و تعالی روحی فرد نیز هستند. دین مبین اسلام به عنوان دینی انسان‌ساز، همواره پیروان خویش را به رعایت نرم‌خویی و ملایمت در برخوردها فراخوانده و آنان را از هرگونه خشونت، درشتی و تندخویی بر حذر داشته است.
حسن خلق در دو معنای عام و خاص قابل تعریف است. در معنای عام، به مجموعه فضیلت‌ها و خصلت‌های ارزشمندی اشاره دارد که شایسته است انسان جان خویش را به آنها بیاراید و متخلق شود. اما در معنای خاص، همان خوش‌رویی، خوش‌زبانی، خوش‌رفتاری و معاشرت نیکو با مردم است. امام صادق در تبیین این مفهوم فرموده‌اند: حسن خلق آن است که برخوردت را نرم کنی، سخنت را پاکیزه سازی و برادرت را با روی گشاده و چهره‌ای خوش دیدار نمایی. این بیان گویا، مؤلفه‌های اصلی اخلاق نیکو را به روشنی ترسیم می‌کند.
در متون اخلاقی و روایی اسلامی، هرگاه از حسن خلق سخن به میان می‌آید، مقصود غالباً معنای خاص آن، یعنی کیفیت تعامل و چگونگی رفتار با دیگران است. رعایت این اصول، نه تنها باعث تحکیم پیوندهای اجتماعی و افزایش محبت می‌گردد، بلکه به عنوان عاملی مهم در گسترش فرهنگ صلح و مدارا در جامعه نقش ایفا می‌کند. بنابراین، می‌توان حسن خلق را کلید همزیستی مسالمت‌آمیز و سرمایه‌ای معنوی برای یک زندگی سعادتمندانه دانست.