گوی بازی

چوگان یک ورزش تیمی است که در آن سوارکاران با استفاده از چوب مخصوص، توپ یا گوی را به سمت دروازه حریف هدایت می‌کنند. این ورزش در گذشته بیشتر در دربار پادشاهان رواج داشت و به‌طور خاص به ایران تعلق داشت؛ اما امروزه در کشورهای دیگر نیز محبوبیت یافته است. چوگان از حدود ۴۰ سال پیش به جمع رشته‌های ورزشی المپیک پیوسته و اکنون به‌عنوان ورزشی جهانی از سوی کمیته المپیک شناخته می‌شود. با گذشت زمان، این ورزش در کشورهای دیگر نسبت به مهد خود، ایران، جایگاه بالاتری پیدا کرده و توجه بیشتری را جلب کرده است. تاریخچه ورزش چوگان به دوران باستان ایران بازمی‌گردد. پژوهشگران بر این باورند که ریشه‌های چوگان به فرآیند رام کردن اسب‌ها مرتبط است؛ اما اسناد مکتوب، قدمت این ورزش را به سال ۵۲۵ پیش از میلاد مسیح نسبت می‌دهند. در دوره هخامنشیان، چوگان در ایران بازی می‌شد و در زمان پادشاهی داریوش یکم هخامنشی، این ورزش به کشور هند نیز راه یافت. بر اساس اسناد تاریخی، سابقه بازی چوگان در ایران به سال ۵۲۵ پیش از میلاد برمی‌گردد. در دوره حکومت ساسانیان، چوگان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بود. این اهمیت به‌ویژه در زمان پادشاهی اردشیر، بنیان‌گذار سلسله ساسانی، در کتاب شاهنامه فردوسی به وضوح نمایان است. جایگاه ورزش چوگان تا پایان دوران ساسانیان حفظ شد.