هم‌میل به خطوطی فرضی بر روی نقشه‌های زمین‌شناسی و ژئوفیزیکی اطلاق می‌شود که نقاط دارای میزان میل یکسان لایه‌های سنگی یا سطوح ساختاری را به یکدیگر متصل می‌کنند. این خطوط، در کنار سایر اطلاعات ساختاری، به زمین‌شناسان و مهندسان معدن این امکان را می‌دهد تا هندسه و راستای لایه‌ها یا گسل‌ها را در زیر سطح زمین با دقت بالایی ترسیم و تحلیل نمایند. نمایش گرافیکی هم‌میل‌ها معمولاً به‌صورت منحنی‌هایی انجام می‌گیرد که بر روی نقشه‌های توپوگرافی یا زمین‌شناسی ترسیم شده و الگوی تغییرات شیب سازندهای مختلف را به‌وضوح نشان می‌دهند.
کاربرد اصلی این خطوط، در ترسیم نقشه‌های ساختاری و تفسیر چینه‌شناسی و تکتونیک یک منطقه است. از طریق تحلیل الگوی هم‌میل‌ها می‌توان تاقدیس‌ها، ناودیس‌ها، گسل‌ها و دیگر ساختارهای زمین‌شناسی را شناسایی و مرزهای آنها را مشخص کرد. این اطلاعات برای اهدافی همچون اکتشاف منابع زیرزمینی از قبیل نفت، گاز و کانسارهای معدنی، ارزیابی پتانسیل آب‌های زیرزمینی و همچنین مطالعات مهندسی جهت احداث سازه‌های بزرگ مانند تونل‌ها و سدها حیاتی و تعیین‌کننده است.
در عمل، نقشه‌های هم‌میل معمولاً همراه با نقشه‌های هم‌ارتفاع و دیگر داده‌های ژئوفیزیکی مورد استفاده قرار می‌گیرند تا یک مدل سه‌بعدی جامع از ساختارهای زیرسطحی ارائه دهند. تهیه این نقشه‌ها مستلزم برداشت‌های دقیق صحرایی، اندازه‌گیری میزان میل لایه‌ها در نقاط مختلف و سپس درون‌یابی و ترسیم این داده‌ها با رعایت اصول زمین‌شناسی و ریاضی است. در نتیجه، این ابزار قدرتمند، درک روشنی از معماری پیچیده پوسته زمین در اختیار متخصصان قرار می‌دهد.
