سیاه بازی به نمایش‌هایی اشاره دارد که در آن بازیگران با استفاده از گریم و لباس‌های مخصوص، به تقلید از شخصیت‌های اجتماعی و فرهنگی می‌پردازند. این نوع هنر به قرن‌ها قبل برمی‌گردد و ریشه در نمایش‌های سنتی ایرانی دارد. سیاه بازی به طور خاص در دوران قاجار و پس از آن در تئاترهای خیابانی و نمایش‌های نوروزی رواج پیدا کرد.
اجزای این نمایش
شخصیت‌ها: شخصیت اصلی در سیاه بازی، سیاه نامیده می‌شود و به عنوان یک شخصیت کاریکاتوری از افراد جامعه به تصویر کشیده می‌شود.
زبان و لهجه: استفاده از زبان و لهجه‌های مختلف برای ایجاد طنز و خنده یکی از ویژگی‌های بارز این نمایش است.
حرکات بدنی: بازیگران با حرکات بدنی اغراق‌آمیز و کمدی، سعی در جلب توجه و خنده مخاطبان دارند.
نقش اجتماعی و فرهنگی
انتقاد اجتماعی: سیاه بازی می‌تواند به عنوان ابزاری برای انتقاد از مسائل اجتماعی و فرهنگی و همچنین بازتاب‌دهنده واقعیت‌های جامعه عمل کند.
سرگرمی و تفریح: این نوع نمایش‌ها به عنوان یک منبع سرگرمی و تفریح برای مردم شناخته می‌شوند و در جشن‌ها و مراسم‌های مختلف اجرا می‌شوند.