صبح قیامت در شعر و ادبیات فارسی به معنای روز رستاخیز و برپایی حساب و کتاب انسان ها است. این مفهوم به طور خاص در اشعار عرفانی و مذهبی مورد توجه قرار می‌گیرد و نمادی از عدالت الهی و پایان دنیا به شمار می‌آید. صبح قیامت به عنوان یک زمان مشخص، نه تنها به معنای پایان زندگی بلکه به معنای آغاز یک زندگی جدید و جاودان نیز تفسیر می‌شود.
در اشعار شاعران بزرگ فارسی، مانند مولانا، حافظ و سعدی، صبح قیامت به عنوان یک لحظه‌ی سرنوشت ساز و تجلی حقیقت مطرح می‌شود. در این اشعار، شاعر به توصیف حال و روز انسان ها در آن صبح می‌پردازد و به نوعی هشدار می‌دهد که زندگی دنیا فانی است و انسان باید به فکر عاقبت خویش باشد.
