ترازو

ترازو. [ ت َ ]( اِ ) آلتی باشد که چیزها را بدان وزن کنند. ( برهان )( از انجمن آرا ) ( از آنندراج ). آلتی که بدان وزن چیزها را معین کنند، و بتازی میزان گویند. ( ناظم الاطباء ). محمد معین در حاشیه برهان آرد: پهلوی «ترازوک »، ایرانی باستان «ترازو»، «تره - آزو»، «تره » از سانسکریت «تولتی »، «تولیه » و «آز»، از «از»، سانسکریت «اج » ( راهنمائی کردن، راندن، پیش بردن ) - انتهی. بدان که چون مردمان قدیم از سکه خبری نداشتند لهذا لابد بودند که در تجارت خود نقره و طلا را وزن کنند، چنانکه در سفر پیدایش 23:16 وارد است که ابراهیم خلیل برای بنی حت چهارصد مثقال نقره برای قسمت مغاره مکفیله رد نمود. و تجار را عادت این بود که ترازو را با خود حمل کنند و نیز محک و عیار را همراه خود داشته باشند و موسی هم امر فرمود که ترازو و سنگ و «ایفه » و «هین » باید حق باشد. ( سفر لاویان 19:36 ). اما بسا میشد که تجار ترازوی ناراست و کیسه سنگهای مغشوش میداشتند. ( کتاب هوشع 12:7، کتاب میکاه 6:11 ). و فعلاً صورت ترازوها در دیوارهای هیاکل مصر موجود است. ( قاموس کتاب مقدس )

تَرازو (balance)
اسباب اندازه گیری جرم. انواع آن عبارت است از ترازوی شاهینی که اهرمی با یک لولای میانی دارد و کفه های آن از دو طرف آویزان اند و دیگری ترازوی فنری که در آن، جسمی که باید توزین شود، یک فنر مارپیچی عمودی را می کشد یا فشرده می کند، و عقربۀ متصل به این فنر وزن جسم را نشان می دهد. ترازوهای آشپزخانه و حمام از نوع ترازوی فنری اند.

[ویکی فقه] به ابزار سنجش وزن اشیاء ترازو می گویند.
از آن به مناسبت در بابهای مختلف فقه نظیر زکات، تجارت، ضمان و اقرار یاد شده است.
تعین وزن در معامله
در معاملاتی همچون بیع، عوضین (کالا و بهای آن) باید معلوم و مشخّص باشند؛ ازاین‏رو کالایی که به وزن، تعیّن و تشخص پیدا می‏کند باید مقدار آن به لحاظ وزن معلوم باشد وگرنه معامله باطل خواهد بود. سنگی که کالا با آن وزن می‏شود باید- هرچند نزد متعاملین- معلوم و شناخته شده باشد و سنجش کالا با سنگ ناشناخته از حیث وزن باطل است. 
چنانچه پس از معامله معلوم شود وزن سنگ ترازو از مقدار مشخص کمتر بوده- مثلا سنگ یک کیلویی نهصد گرم بوده- فروشنده کالا و نیز خریدار- در صورتی که بهای کالا نیز وزنی باشد- نسبت به آن مقدار ضامن است. 
کم فروشی
کم گذاشتن هنگام وزن کردن کالا یا بهای آن- که از آن به کم فروشی تعبیر می‏شود- حرام و از گناهان کبیره است که در قرآن کریم با صراحت از آن نهی و بر آن وعده عذاب داده شده است.