حکیم

حکیم. [ ح َ ] ( ع ص، اِ )دانا. ( غیاث ). فرزانه. ( مفاتیح العلوم ) ( فرهنگ اسدی ). فرزان. خردپژوه. داننده. خردمند. دانشمند. || درست کار. ( مهذب الاسماء ) ( السامی ) ( زوزنی ). کننده کارهای سزاوار. || درست گفتار. ( دهار )( السامی ) ( مهذب الاسماء ). || راست گفتار. || راست کار. ( دهار ) ( غیاث ). راست کردار. استوار. ( مهذب الاسماء ). استوارکار. ( دهار )

(حَ ) [ ع. ] (ص. ) ۱ - دانشمند. ۲ - فیلسوف. ۳ - طبیب. ج. حکماء.

۱. پزشک.
۲. دانا، دانشمند، خردمند.
۳. فیلسوف.
۴. از نام های خداوند.
* حکیم علی الاطلاق: [قدیمی] ذات باری تعالی.

اسم: حکیم (پسر) (عربی) (مذهبی و قرآنی) (تلفظ: hakim) (فارسی: حکيم) (انگلیسی: hakim)
معنی: دانشمند، فیلسوف، پزشک، دانا، خردمند، از نام های پروردگار، طبیعت، فرزانه، دانا به چیزی ( داننده ی امری )، از نام های خداوند، دانا به علوم مختلف

این واژه در سه معنی به کار رفته است: ۱. خردمند و دانا، کسی که واقف بر اقسام حکمت باشد، به ویژه حکمت الهی (← حکمت). ۲. راست کار و راست کردار، کسی که دارای عمل و رفتار شایسته باشد، از این رو به برخی از اهل عرفان حکیم گویند. ۳. فرزانه، کسی که در کمال علم و عمل است، همچون عارفان حقیقی و انسان های کامل. این واژه گاه بر پزشکان و شاعران نیز اطلاق شده است.

💡 لاف حکمت میزنی دورست از عقل حکیم با چنین دست کرامت سخره دستان شدن

💡 حکیمش گفت یک حمّام خواهم وزان پس ساعتی آرام خواهم