تنها

تنهایی پاسخی پیچیده و عمدتاً ناخوشایند به انزوا یا کمبود هم‌صحبتی است. این احساس معمولاً با اضطراب ناشی از فقدان ارتباط و اشتراک با دیگران همراه است و می‌تواند ریشه در گذشته داشته و تا آینده ادامه یابد. جالب است که این احساس ممکن است حتی زمانی که فرد در کنار دیگران قرار دارد نیز وجود داشته باشد. تنهایی می‌تواند ناشی از عوامل مختلفی از جمله اجتماعی، ذهنی و احساسی باشد. این حالت زمانی به وجود می‌آید که سطح مطلوب روابط اجتماعی فرد با واقعیت آن‌ها از نظر تعداد یا کیفیت تفاوت داشته باشد. توجه به این نکته ضروری است که تنهایی با بی‌کسی متفاوت است. این احساس یک حالت احساسی است، در حالی که بی‌کس بودن یک وضعیت فیزیکی به شمار می‌آید. تحقیقات نشان داده‌اند که این احساس در میان افرادی که ازدواج کرده‌اند، در روابط عاطفی هستند، درون خانواده قرار دارند یا شغل موفقی دارند، بسیار رایج است. این موضوع از زمان‌های قدیم تا به امروز مورد بررسی و تحقیق قرار گرفته است. این واژه فقط به معنای جدا بودن از دیگران نیست؛ بلکه هر فردی که این احساس را تجربه می‌کند، لزوماً احساس تنهایی نمی‌کند. حتی در صورت احاطه شدن توسط دیگران، ممکن است فرد این احساس را تجربه کند.