از انواع دانههای خوراکی پرطرفدار، سالانه میلیونها تن در سراسر جهان مصرف میشود. این ماده غذایی، بهعنوان یکی از فرآوردههای نسبتاً ارزان و فراوان، جایگاه ویژهای در سبد غذایی خانوارها دارد. لوبیا با دارا بودن ۲۲ درصد پروتئین، ۶۲ درصد قند (کربوهیدرات) از نوع نشاسته و ۲ درصد چربی، در زمره مقویترین حبوبات کره زمین محسوب میشود. بهدلیل محتوای پروتئینی قابلتوجه، برخی از متخصصان علوم تغذیه، لوبیا را همراه با عدس، گوشت فقرا نامیدهاند؛ چرا که این ماده غذایی میتواند تا حدی جایگزین گوشت حیوانی در یک رژیم غذایی متعادل شود و بخشی از مواد مغذی ضروری موجود در گوشت را برای بدن تأمین کند.
با وجود فواید فراوان، هضم آن برای برخی افراد دارای معده حساس، دشوار و سنگین است. برای رفع این مشکل و بهبود فرآیند گوارش، توصیه میشود برای چند روز در آب خیسانده شود و در آستانه جوانهزنی، مورد پخت قرار گیرد. این کار نهتنها زمان پخت را کاهش میدهد، بلکه هضم و جذب آن را نیز تسهیل میکند. نوع تازهجوانهزده، علاوه بر حفظ ارزش غذایی، حاوی ویتامینهای متعددی از جمله انواع ویتامینهای گروه «ب»، ویتامین «ث» و ویتامین «د» نیز هست. بنابراین، مزایای مصرف نوع جوانهزده بهمراتب فراتر از نوع خیسنخورده و فاقد جوانه است.
مصرف آن برای مبتلایان به روماتیسم، فشار خون بالا و بیماریهای کلیوی مفید تلقی میشود. با این حال، بهعلت غنیبودن از کربوهیدراتهای نشاستهای، افراد دارای اضافهوزن و بیماران دیابتی باید از مصرف بیرویه آن خودداری نمایند. همچنین، بهدلیل میزان نسبتاً بالای پروتئین، بیماران مبتلا به نقرس یا افراد با اوره خون بالا میبایست در مصرف لوبیا احتیاط کنند و ترجیحاً از لوبیای سبز بهعنوان جایگزین مناسب بهره ببرند.