خودپسند

خودپسندی به حالتی اطلاق می‌شود که در آن فرد به شدت به خودش علاقه دارد و از ویژگی‌ها و رفتارهای خود راضی است. این افراد معمولاً به نظرات دیگران بی‌توجه هستند و بیشتر به خواسته‌ها و نیازهای خود فکر می‌کنند. در واقع، خودپسند به کسانی گفته می‌شود که خودرأی، خودبین و از خود راضی هستند. چنین افرادی ممکن است در تعاملات اجتماعی خود، احساسات و نیازهای دیگران را نادیده بگیرند و بیشتر به دنبال تأیید و تحسین خود باشند. این نوع رفتار می‌تواند به روابط فردی آسیب بزند و به دوری از دیگران منجر شود، زیرا اطرافیان ممکن است از خودخواهی و عدم توجه این افراد دلخور شوند. در نهایت، خودپسندی می‌تواند به تنهایی و انزوا بینجامد، چرا که ارتباطات واقعی و معنادار نیاز به توجه و احترام متقابل دارد.

لغت نامه دهخدا

خودپسند. [ خوَدْ / خُدْ پ َ س َ ] ( نف مرکب ) کسی که شخص خود را می پسنددو ازخودراضی است. متکبر. مغرور. بی فایده مغرور. ( ناظم الاطباء ). معجب. ( یادداشت بخط مؤلف ):
ندانستی ای کودک خودپسند
که مردان ز خدمت بجایی رسند.سعدی.جز این علتش نیست کآن خودپسند
حسد دیده نیک بینش بکند.سعدی.گر جلوه مینمائی و گر طعنه می زنی
ما نیستیم معتقد شیخ خودپسند.حافظ.- امثال:
خودپسند خداپسند نبود. ( از جامع التمثیل ).
خودپسند خلق پسند نیست.

فرهنگ عمید

کسی که کردار و رفتار و صفات خود را پسندیده و بی عیب می داند.

فرهنگ فارسی

( صفت ) آنکه قیافه و اعمال و صفات خود را می پسندد از خود راضی.

جمله سازی با خودپسند

بر اسب دیو پیکر، دیوبندان شتابان از پی آن خودپسندان
در فتنه گری نشسته آنجا زال کچلی ز خودپسندان
گمان تو این است ای خودپسند که ریش درازست شعر بلند