نگهداشت

به خون دیده لوح چهره بنگاشت ز خود می شد برون خود را نگهداشت

من گریه را به حیله نگهداشت می‌کنم ورنه کدام روز که آبم نمی‌برد؟

شکرها میکنم ارسیم و زری نیست مرا که فراغت ز نگهداشتنش باری هست

هر سنگ که خورد از کف اطفال نگهداشت دیوانه مگو فکر سرانجام ندارد

عذرش بر آن دنائت و خست همین بود دائم ز بیم فقر نگهداشت مال خویش