مصفی

از بیاض روی او صبح مصفی بس خجل وز سواد زلف او مشک تتاری شرمسار

تا بود لاله رخان افق غربی را از شفق باده ی گلرنگ مصفی مرسوم

این طاس مصفی که بود آینه گون گیرند ز دست هم حریفان بشگون

دیدۀ روشن بیار و نور بین دل مصفی کن، بهشت و حور بین

آهیخ تیغ هندی چون چشمهٔ مصفی تا بحر گشت سیراب از چشمهٔ زلالش

عقل ار چه مصفی و مزکی باشد ادراک اله جز به اسما نکند