رفوگر به فردی اطلاق می‌شود که وظیفه‌اش ترمیم و بازسازی پارگی ها و آسیب های موجود در فرش و پارچه ها است. این شغل شامل تعمیر و بهبود کیفیت ظاهری و کارکردی بافت های لطیف می‌باشد. رفو کردن نه تنها نیازمند مهارت‌های فنی است، بلکه هنری است که در آن توجه به جزئیات و دقت در کار بسیار اهمیت دارد. به طور کلی، رفوگر شخصی است که با تخصص خود، به حفظ و نگهداری ارزش های فرهنگی و هنری موجود در فرش ها و جامه ها کمک می‌کند. این کار نه تنها به بهبود ظاهر این اجناس کمک می‌کند، بلکه عمر مفید آن ها را نیز افزایش می‌دهد.
رفوگر
لغت نامه دهخدا
رفوگر. [ رَ / رُ گ َ ] ( ص مرکب ) کسی که رفو می نماید. ( ناظم الاطباء ) ( از شعوری ج 2 ورق 6 ). رفاء. ( منتهی الارب ) ( یادداشت مؤلف ) ( دهار ). لاقط. ( منتهی الارب ) ( یادداشت مؤلف ). همگر. آنکه رفو کند. ( یادداشت مؤلف ). کسی که شغلش رفو کردن جامه و پارچه است. ( فرهنگ فارسی معین ). آنکه جامه ها را به تار پیوند کند مرادف همگر و از این است که مجدالدین شاعر را که رفوگر بوده همگر گویند. ( آنندراج )
فرهنگ معین
فرهنگ عمید
فرهنگ فارسی
( صفت ) آنکه رفو کند کسی که شغلش رفو کردن جامه و پارچه است.
جملاتی از کلمه رفوگر
استاد در خرداد سال ۱۳۷۲ طی بزرگداشتی که در روز جهانی موزه در مقبره الشعرای تبریز توسط سازمان میراث فرهنگی استان آذربایجان‌شرقی برگزار شد، به همراه تنی چند از اساتید از جمله استاد عماد؛ استاد برگی؛ استاد نخجوانی و استاد اعلاباف مورد تکریم قرار گرفت. ایشان از طرف سازمان میراث فرهنگی استان آذربایجان شرقی در بخش مشاهیر آذربایجان به لقب پدر رفوگری فرش مفتخر شده‌است.
