واژه «أطباء» (جمع طبیب) واژه‌ای عربی و در زبان فارسی به معنای پزشکان، دکتران یا درمانگران به‌کار می‌رود. «طبیب» از ریشه «طِبّ» به معنی درمان، بهبود و شناخت بیماری‌ها گرفته شده است. بنابراین، «اطباء» به کسانی گفته می‌شود که در علم پزشکی و درمان بیماری‌های جسمی یا گاه روحی تخصص دارند. در متون فارسی و عربی قدیم، این واژه نه‌تنها برای پزشکان، بلکه گاه برای دانشمندان آگاه به علوم طبیعی و انسانی نیز استفاده می‌شده است.
در فرهنگ اسلامی و ادبیات فارسی، اطباء جایگاه والایی داشته‌اند. آنان را مظهر خرد، تجربه و دانایی می‌دانستند، زیرا کار ایشان شناخت دقیق بدن انسان و درمان دردهای او بود. در کتاب‌های کهنی مانند «قانون» ابن‌سینا یا «الحاوی» رازی، از آنان به‌عنوان خادمان علم و عقل یاد شده است. حتی گاهی از پیامبران و اولیای الهی نیز با تعبیر «طبیبِ جان‌ها» یا «اطباء قلوب» یاد می‌شد، یعنی کسانی که نه بدن، بلکه روح و اخلاق مردم را درمان می‌کنند.
در زبان امروز نیز این واژ همچنان کاربرد رسمی و ادبی دارد، به‌ویژه در متون علمی، حقوقی و دینی. برای نمونه می‌گویند: «هیئت اطباء بیمارستان تشکیل شد». با این حال، در گفتار روزمره، معمولاً از واژه ساده‌تر پزشکان یا دکترها استفاده می‌شود. در مجموع، این کلمه واژه‌ای فخیم و رسمی است که بیانگر شأن علمی و اجتماعی کسانی است که در راه درمان و خدمت به سلامت انسان تلاش می‌کنند.
