آبکافت، که در اصطلاح شیمیایی به آن هیدرولیز (Hydrolysis) نیز گفته می‌شود، واکنشی بنیادین است که در آن یک مولکول آب (H₂O) با مولکول دیگری وارد واکنش شده و باعث گسسته شدن پیوند در آن مولکول می‌شود. در این فرآیند، مولکول آب خود به دو بخش یون هیدروژن (H⁺) و یون هیدروکسیل (OH⁻) تجزیه می‌شود. سپس، یون هیدروژن به یک بخش از مولکول شکسته شده و یون هیدروکسیل به بخش دیگر آن متصل می‌گردد. این واکنش، که ماهیتی تجزیه‌ای دارد، در بسیاری از حوزه‌های شیمی، از جمله شیمی آلی، معدنی و بیوشیمی، نقش کلیدی ایفا می‌کند.
در حوزه مهندسی بسپار، آبکافت اهمیتی ویژه دارد. بسپارها، که مولکول‌های بزرگی متشکل از واحدهای تکرارشونده (مونومرها) هستند، اغلب دارای پیوندهایی می‌باشند که در برابر آب حساس هستند. واکنش آبکافت می‌تواند منجر به شکستن این پیوندها و در نتیجه، تخریب ساختار بسپار شود. این پدیده، که به آن هیدرولیز بسپار گفته می‌شود، می‌تواند در طول عمر مفید محصولات پلیمری، فرآیندهای تولید، یا حتی در محیط زیست رخ دهد و خواص مکانیکی و شیمیایی بسپار را به طور چشمگیری تغییر دهد. درک مکانیزم و سینتیک واکنش آبکافت برای طراحی بسپارهای پایدار و یا پیش‌بینی رفتار آن‌ها در شرایط مختلف محیطی، امری ضروری است.