ایطاء

لغت نامه دهخدا

ایطاء. ( ع مص ) ( از «وطء» ) پایمال کردن. ( غیاث اللغات ) ( آنندراج ).بسپردن دادن، یقال: اوطأ فرسه؛ ای حمله علیه فوطئه و اوطاء الشی فوطئه. || بر کار نادانسته و ناپیدا فرمودن کسی را. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).

فرهنگ معین

[ ع. ] ۱ - (مص م. ) پایمال کردن. ۲ - (اِ. ) از عیوب قافیه و آن تکرار قافیه در شعر است.

ویکی واژه

پایمال کردن.
از عیوب قافیه و آن تکرار قافیه در شعر

جمله سازی با ایطاء

قافیه: ایطاء جلی در الف نون جمع
قافیه: ایطاء جلی در حرف تفضیل
قافیه: مقید مجرد – اولی ایطاء بالف هاء جمع
قافیه: ایطاء جلی نوع دیگر
قافیه: اول ایطاء جلی(کذا) ثانی مردف بردف مفرد