انس گرفتن به معنای خو گرفتن، عادت کردن یا احساس راحتی و نزدیکی با چیزی یا کسی است. این اصطلاح معمولاً برای بیان حالتی به کار می‌رود که فرد با شخص، مکان، شیء یا حتی فعالیتی احساس آشنایی، آرامش و راحتی پیدا می‌کند و حضور یا انجام آن برایش خوشایند و دلپذیر می‌شود. انس گرفتن علاوه بر بعد روانی، می‌تواند بعد رفتاری و اخلاقی نیز داشته باشد و نشان‌دهنده ارتباط عمیق و مثبت فرد با محیط یا موجود مورد نظر باشد.
در زندگی روزمره، این مفهوم اهمیت زیادی دارد، زیرا به فرد کمک می‌کند تا با شرایط و محیط خود سازگار شود. برای مثال، کودکی که با معلم یا دوستانش انس می‌گیرد، در محیط مدرسه احساس آرامش و امنیت بیشتری دارد و انگیزه یادگیری و مشارکتش افزایش می‌یابد. همچنین، انس گرفتن با کار یا فعالیتی مانند مطالعه، ورزش یا عبادت، موجب پایداری و استمرار در انجام آن فعالیت می‌شود و نقش مهمی در شکل‌گیری عادات مثبت دارد.
از دیدگاه اخلاقی و فرهنگی، انس گرفتن با ارزش‌ها، اخلاق نیکو یا خداوند نیز مورد تأکید قرار گرفته است. بسیاری از بزرگان و متفکران توصیه کرده‌اند که انسان با خوبی‌ها و فضایل انس بگیرد تا رفتار و منش او با فضیلت‌ها هماهنگ شود. در ادبیات فارسی، این حالت اغلب با دل‌بستگی، محبت و آرامش روحی توصیف شده و نشانه‌ای از تعادل روانی و آرامش درونی فرد به شمار می‌آید.