ارتاسنگ، که در زبان انگلیسی به آن orthostat گفته می‌شود، به تکه‌های سنگی بلند و عمودی اطلاق می‌گردد که در معماری کلاسیک یونان و دیگر فرهنگ‌های باستانی به منظور تزیین و تقویت بخشهای پایینی دیوارها به کار می‌رفته است. این سنگ‌ها معمولاً از مواد محکم و با دوام ساخته می‌شدند و به دلیل ویژگی‌های ظاهری و فنی خود، نقش مهمی در استحکام و زیبایی بناهای تاریخی ایفا می‌کردند. ارتاسنگ‌ها به عنوان بخشی از دیواره‌های معابد، بناهای عمومی و دیگر ساختارهای مهم به کار می‌رفتند و می‌توانستند به اشکال مختلفی برش داده شوند تا متناسب با طراحی کلی ساختمان قرار گیرند. استفاده از این نوع سنگ‌ها نه تنها به تقویت ساختار بنا کمک می‌کرد، بلکه به ایجاد تناسب و هماهنگی در طراحی نیز می‌انجامید. این ویژگی‌ها باعث می‌شد که ارتاسنگ‌ها در طول تاریخ مورد توجه معماران و هنرمندان قرار گیرند و در بسیاری از آثار باستانی، نشانه‌ای از فرهنگ و تمدن آن دوران محسوب شوند. با گذشت زمان، این نوع سنگ‌ها به نمادی از هنر و مهارت معماران باستانی تبدیل شدند و امروزه نیز در آثار مرمت شده و بازسازی‌های تاریخی به عنوان بخشی از هویت معماری کلاسیک شناخته می‌شوند. در واقع، ارتاسنگ‌ها در تاریخ معماری نه تنها به دلیل کارکرد فنی خود، بلکه به عنوان نشانه‌ای از زیبایی‌شناسی و تفکر هنری در آن زمان نیز اهمیت ویژه‌ای دارند.