معنی اقبال اشتیانی عباس

دانشنامه آزاد فارسی

اقبال آشتیانی عباس. اِقبال آشتیانی، عبّاس (آشتیان ۱۲۷۵ـ ایتالیا ۱۳۳۴ش)
اِقبال آشتیانی، عبّاس
مصحح، ادیب، مورخ و روزنامه نگار ایرانی. در دارالفنون تهران درس خواند. همان جا با بزرگان ادب آشنا شد و رفته رفته به مقاله نویسی در مطبوعات و نوشتن کتاب های درسی پرداخت. در ۱۳۰۳ش به فرانسه رفت و از دانشگاه سوربون در رشتۀ ادبیات دانشنامۀ لیسانس گرفت. در پاریس با علامه محمد قزوینی آشنا شد. در ۱۳۱۳ش استاد دانشگاه تهران و ۱۳۱۷ش عضو پیوستۀ فرهنگستان ایران شد. در ۱۳۲۳ش ماهنامۀ یادگار را بنیاد گذارد که انتشار آن پنج سال ادامه داشت. در ۱۳۲۸ش وابستۀ فرهنگی ایران در ترکیه شد و سپس به ایتالیا رفت. مقاله هایی از او در مطبوعات، به ویژه مجلۀ یادگار، به چاپ رسیده و کتاب هایی در تاریخ و جغرافیا برای تدریس در دبیرستان ها تألیف کرده است. از تصحیحات اوست: حدایق السحر فی دقایق الشعر رشیدالدین وطواط (۱۳۰۸ش)؛ تجارب السَلَف هندوشاه نخجوانی (۱۳۱۳ش)؛ تاریخ طبرستان ابن اسفندیار (۱۳۲۰ ش)؛ کلیات عبید زاکانی (۱۳۲۱ش)؛ دیوان امیر معزی (۱۳۱۲ش)؛ بیان الادیان (۱۳۱۲ش)؛ لغت فرس (۱۳۱۹ش). از دیگر آثارش: خاندان نوبختی (تهران، ۱۳۱۱ش)؛ تاریخ مفصل ایران از صدر اسلام تا انقراض قاجاریه؛ تاریخ مغول (۱۳۱۲ش)؛ وزارت در عهد سلاطین سلجوقی (۱۳۳۸ش)؛ و ترجمه هایش: سه سال در دربار ایران؛ شعر و موسیقی در ایران قدیم؛ مأموریت ژنرال گاردان در ایران (۱۳۱۰ش).

دانشنامه اسلامی

[ویکی نور] اقبال آشتیانی عباس. عباس اقبال آشتیانی فرزند محمد علی، به سال 1276ش، در یک خانواده پیشه ور تهیدست و گمنام از مردم آشتیان به دنیا آمد.
خیلی زود وارد عرصه زندگی شد؛ هنوز کودک بود که نزد مرد درودگری به شاگردی مشغول کار گردید. امّا میل تحصیل به قدری در او شدید بود که با وجود سختی معیشت و نداشتن وسایل زندگی، در ضمن کار به مکتب رفت و مقدّمات علوم را در زادگاه خود فراگرفت و بعد، به تهران آمده و به مدرسه دارالفنون راه یافت و با امتیاز درخشانی دوره دبیرستان را به پایان برد.
وی پس از فراغت از تحصیل، در همان مدرسه به تدریس زبان فارسی پرداخت و همچنین معاونت کتابخانه معارف را که در دارالفنون دایر شده بود، به عهده گرفت. وی، علاوه بر دارالفنون، در مدارس معروف دیگر تهران و در دارالمعلمین و مدرسه سیاسی و مدرسه نظام نیز تدریس می کرد.
کار نویسندگی اقبال با مجلّه دانشکده آغاز شد. این مجلّه مدّت یک سال، از اردیبهشت تا اسفند 1297، به مدیریت ملک الشعرای بهار، در تهران منتشر می شد و اقبال، در آن مجلّه، با بهار و مشاهیر دانشمندان آن روزگار مثل رشید یاسمی، سردار معظم خراسانی، سعید نفیسی و دیگران همکاری داشت و رشته مقالاتی درباره تاریخ ادبی ایران می نوشت. زمانی هم با برادران فروغی (محمد علی و ابوالحسن)، غلامحسین رهنما و عبدالعظیم قریب، مجلّه فروغ تربیت را انتشار می داد.
اقبال در سال 1304 به سمت منشیگری هیئت نظامی ایران، به پاریس رفت و در آن جا، با استفاده از فرصت، به تکمیل معلومات پرداخت و از دانشگاه «سوربن» لیسانس زبان و ادبیّات گرفت. وی موضوع پایان نامه تحصیلات خود را شرح احوال خاندان نوبختی قرار داد که افراد آن، از نخستین مبلّغان مذهب تشیّع در ایران بوده اند. استادان راهنمای او در تهیّه پایان نامه تحصیلی، دانشمند و متن شناس معروف ایرانی، محمد قزوینی، و خاورشناس نامی فرانسوی لوئی ماسینیون، بودند. خلاصه ای از پایان نامه دانشگاهی اقبال به زبان فرانسه در پاریس به چاپ رسیده است.
اقبال در سال 1308 به ایران بازگشت. در این هنگام، اصلاحاتی در فرهنگ ایران به وجود آمده بود. وزارت فرهنگ از عباس اقبال دعوت کرد که در تألیف کتاب های درسی تاریخ و جغرافیای اقتصادی ایران، برای دبیرستان ها و شعب علوم انسانی مدارس عالیه که در کشور تأسیس شده بود، شرکت کند.