پخسانیدن

لغت نامه دهخدا

پخسانیدن.[ پ َ دَ ] ( مص ) بخسانیدن. فراهم ترنجانیدن از غم. ( حاشیه فرهنگ اسدی نسخه آقای نخجوانی ) :
از اوبی اندهی بگزین و شادی و تن آسانی
به تیمار جهان دل را چرا باید که پخسانی.رودکی.ای ترک بحرمت مسلمانی
کم بیش بوعده ها نپخسانی.معروفی.کفر که کبریت دوزخ اوست و بس
بین چه پخسانید او را این نفس.مولوی.

فرهنگ معین

(پَ دَ ) (مص م . ) رنجاندن ، آزرده ساختن .

فرهنگ عمید

= بخسانیدن

فرهنگ فارسی

( مصدر ) پژمرده کردن از غم بخسانیدن

ویکی واژه

رنجاندن، آزرده ساختن.