دانشنامه اسلامی
هر یک از این نمایندگان سیاسی در طی اقامت خود در ایران، فرصت یافتند تا به سیر و سیاحت در شهرهای ایران پرداخته و گزارش های سودمندی از اوضاع سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی این سرزمین گردآورند، و پس از بازگشت به موطن خویش در اروپا، یادداشت های شخصی خود را تحت عنوان «سفرنامه» چاپ و منتشر سازند. این سفرنامه ها در شکل دادن به مکتب «ایران شناسی» در غرب کمک شایانی نمود.
سه سفرنامه اول این کتاب (باربارو، زنو، کنتارینی) درباره ی اوزون حسن و وقایع دوران حیات او اختصاص دارند. کنتارینی و باربارو شرح ماجراهای سفر خویش را در سال های 1476/881 و 1477/882 به پایان می برند و سفرنامه ی زنو با بازگشت او به ونیز در سال 878ه.ق خاتمه می یابد.
نویسندگان سفرنامه های ونیزیان در فاصله ی سال های حکومت اوزون حسن آق قوینلو (882-856ه.ق) تا سال های سلطنت شاه طهماسب صفوی (984-930ه.ق) به ایران آمده اند. انگیزه اصلی مسافرت آنها به جز آجلوللو و بازرگان ونیزی، دلیل سیاسی بود. تا بر اثر اتحاد با ایران، امپراتوری عثمانی را تحت فشار قرار داده و از توسعه و بسط قدرت عثمانیان جلوگیری کنند.
سفرنامه ی باربارو دقیق تر و با ارزش تر از سفرنامه های کاترینو زنو و کنتارینی است. باربارو مردی موشکاف و بصیر بود. او طی سفرهای اول خود به شرق با زبان های ترکی و پارسی آشنایی کافی یافت. سفرنامه ی باربارو مطابق دو سفر او به شرق، به دو بخش تقسیم می شود. ولی تعیین زمان دقیق مسافرت او مشکل است. بخش اول سفرنامه ی او شامل سفر به تانا، تلاش بی نتیجه ی او و همراهانش جهت دست یافتن به گنج را بازگو می کند. بخش دوم این سفرنامه نیز درباره ی ایران است.
[ویکی فقه] سفرنامه های ونیزیان در ایران (کتاب). سفرنامه های ونیزیان در ایران ترجمه منوچهر امیری است که به زبان فارسی در سال ۱۳۴۹ ه. ش نوشته است. این کتاب مشتمل بر شش سفرنامه است که پنج تای آن را چهار تن از سفیران ونیزی و یکی را بازرگانی گمنام، از همان دیار نوشته است.
هر یک از این نمایندگان سیاسی در طی اقامت خود در ایران، فرصت یافتند تا به سیر و سیاحت در شهرهای ایران پرداخته و گزارش های سودمندی از اوضاع سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی این سرزمین گردآورند، و پس از بازگشت به موطن خویش در اروپا، یادداشت های شخصی خود را تحت عنوان «سفرنامه» چاپ و منتشر سازند. این سفرنامه ها در شکل دادن به مکتب «ایران شناسی» در غرب کمک شایانی نمود.سه سفرنامه اول این کتاب (باربارو، زنو، کنتارینی) درباره ی اوزون حسن و وقایع دوران حیات او اختصاص دارند. کنتارینی و باربارو شرح ماجراهای سفر خویش را در سال های ۸۸۱/ ۱۴۷۶ و ۸۸۲/ ۱۴۷۷ به پایان می برند و سفرنامه ی زنو با بازگشت او به ونیز در سال ۸۷۸ ه. ق خاتمه می یابد.نویسندگان سفرنامه های ونیزیان در فاصله ی سال های حکومت اوزون حسن آق قوینلو (۸۸۲- ۸۵۶ ه. ق) تا سال های سلطنت شاه طهماسب صفوی (۹۸۴- ۹۳۰ ه. ق) به ایران آمده اند. انگیزه اصلی مسافرت آنها به جز آجلوللو و بازرگان ونیزی، دلیل سیاسی بود. تا بر اثر اتحاد با ایران، امپراتوری عثمانی را تحت فشار قرار داده و از توسعه و بسط قدرت عثمانیان جلوگیری کنند.
گزارش محتوا
۱. ↑ سفرنامه های ونیزیان در ایران ،باربارو،ص۱۲۵.۲. ↑ سفرنامه های ونیزیان در ایران ،باربارو،ص۱۹۴.۳. ↑ سفرنامه های ونیزیان در ایران ،باربارو،ص۴۶۱.
منبع
...
