میناکار

لغت نامه دهخدا

میناکار. ( نف مرکب ) میناساز. ( ناظم الاطباء ). استادی که کار مینائی کرده باشد. ( آنندراج ). آنکه میناکاری کند. کسی که میناهای ملون را آب کرده بر ظرف طلا یا نقره کار کند و بدل رنگهای جواهر نماید. ( انجمن آرا ). رجوع به میناساز و میناگر شود. || کار کرده و ساخته با مینا. مینا کار کرده. ( آنندراج ). آنچه بر روی آن میناکاری شده باشد :
شیشه ما محتسب از بس که بر دیوار زد
کرد میناکار آخر خانه خمار را.ملاطاهر غنی ( از آنندراج ).- خانه میناکار ؛ خانه ای که در آن میناکاری شده باشد.
- قصر میناکار ؛ قصری که در آن میناکاری شده باشد.

فرهنگ عمید

کسی که میناکاری می کند، میناساز.

فرهنگ فارسی

میناساز، کسی که میناکاری میکند
( صفت ) آنکه میناکاری کند میناساز.