لغت نامه دهخدا
به غفلت برمیاور یک نفس را
مدان غافل ز کار خویش کس را.نظامی.- نفسی با کسی برآوردن ؛ دمی با او بسر بردن :
گر درون سوخته ای با تو برآرد نفسی
چه تفاوت کند اندر شکرستان مگسی ؟سعدی.- نفسی به فراغت یا به خوشی برآوردن ؛ لختی به خوشی و فراغ زیستن :
نیست پروای بهارم من و کنج قفسی
که برآرم به فراغت نفسی از ته دل.صائب ( از آنندراج ).نفس آنروز برآرم به خوشی از ته دل
که دل سوخته در بزم تو مجمر گردد.صائب ( از آنندراج ). || سخن گفتن. لب به سخن گشودن. آغاز سخن کردن. شروع به سخن گفتن کردن :
بیندیش وآنگه برآور نفس
وز آن پیش بس کن که گویند بس.سعدی. || نفس کشیدن. شکایت کردن. اعتراض کردن. || نفس سرد برآوردن. آه کشیدن :
چون تو خجل وار برآری نفس
فضل کند رحمت فریادرس.نظامی.
