مغفر کوب

لغت نامه دهخدا

مغفرکوب. [ م ِ ف َ ] ( نف مرکب ) کوبنده مغفر. که خود را درهم کوبد. که خود آهنین را کوفته و متلاشی سازد :
چو همت است چه حاجت به گرز مغفرکوب
چو دولت است چه حاجت به تیر جوشن خای.سعدی.