رستخیز فکندن

لغت نامه دهخدا

رستخیز فکندن. [ رَ ت َ / رَ ف َ / ف ِ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) مخفف رستخیز افکندن. رستاخیز افکندن. هنگامه برپا کردن. غوغا افکندن. محشر بپا کردن :
گو پیلتن دید با تیغ تیز
فکنده بدان رزمگه رستخیز.اسدی.و رجوع به رستخیز افکندن و رستخیز برآوردن و رستخیز شود.