لغت نامه دهخدا خویشتن رهان. [ خوی / خی ت َ رَ ] ( نف مرکب ) خود برکنار دارنده از مناهی. عفاف ورز. باورع : مجنون که مبصر جهان بودشهوت کش و خویشتن رهان بود.نظامی.
