دانشنامه اسلامی
جمالی از قوم کنبو/ کَنْبوه بود که در پنجاب و اطراف دهلی زندگی می کردند. تاریخ تولد وی احتمالاً 862 است.
درباره دوران کودکی، تعلیم و تربیت و استادان او در علوم ظاهری اطلاع چندانی در دست نیست. در تصوف مرید سماءالدین کَنْبوی دهلوی شد. سماء الدین از سلسله سهروردیه و خلیفه کبیرالدین اسماعیل بخاری بود.
جمالی در هندوستان و کشورهای اسلامی به سیر و سیاحت پرداخت و در این سفرها با عارفان و شاعران بسیاری، از جمله با عبدالرحمان جامی، دیدار کرد. وی نزد سلطان سکندر لودی، ظهیرالدین محمد بابر و همایون شاه محترم بود. سال وفات او را 942ق ذکر کرده اند. مقبره وی در دهلی و سالروز وفات وی در دهم ذیقعده است.
جمالی سه فرزند داشت: حسن که در ابتدای جوانی درگذشت و جمالی مرثیه ای برای وی سرود؛ عبدالحی حیاتی، که شاعر بود؛ و عبدالرحمان، متخلص به گدایی، که او نیز عارف و شاعر بود.
به جمالی آثار دیگری نیز نسبت داده اند، از جمله: بیان الحقایق، و محبوب الصادقین است.
