القول بالموجب. [ اَ ق َ ل ُ بِل ْ ج ِ ] ( ع جمله اسمیه ) عبارتست ازاینکه لفظی که در کلام شخصی واقع شده است همان را بخلاف مراد او گویند بشرطی که آن لفظ احتمال معنی منقول را داشته باشد. مثال : زید اسبی به عمرو فروخته بود چون عیبی داشت مسترد گردید، بایع این شعر را نوشت : اسبی خریده اند ز ما بازداده اند ای خواجه مردمان شما اینچنین خرند. او در جواب نوشت : مایان نخریم و نی فروشیم آنانکه خرند میفروشند.مطلعالسعدین ( از آنندراج ).
فرهنگ فارسی
عبارتست از اینکه لفظی که در کلام شخصی واقع شده است همان را بخلاف مراد او گویند .