کوچی

لغت نامه دهخدا

کوچی. [ ک ُ ] ( اِ ) کوچ. لرک. نام درختی است در جنگلهای مازندران و گیلان. ( از جنگل شناسی کریم ساعی ص 186 ). رجوع به کوچ و لرک شود.
کوچی. ( اِخ ) دومین از خانان آق اردو از خاندان اردا ( 679-701 هَ. ق. ). ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). یکی از خانان آق اردو است که موفق شد نواحی غزنه و بامیان را که گاهی مطیع اولوس جغتای و زمانی به دست ایلخانان ایران بوده به تصرف خود بیاورد. ( از طبقات سلاطین اسلام ص 202 ).

فرهنگ فارسی

کوچ . لرک . نام درختی است در جنگلهای مازندران و گیلان

دانشنامه عمومی

کوچی (شهر). کوچی شهری است در کشور ژاپن. این شهر مرکز استان کوچی است و در جزیره شیکوکو قرار گرفته است. جمعیت این شهر در سال ۲۰۱۰ میلادی برابر ۳۴۰۰۰۰ نفر برآورد شده است.
کوچی (هند). کوچی ( به لاتین: kochiبا تلفظ ( ( شنیدن ) ) یا cochin با تلفظ ( /ˈkoʊtʃɪn/ ) یک شهر در هند با جمعیت ۶۱۲٬۳۴۳ نفر است که در کرالا واقع شده است.