تن برافکندن

لغت نامه دهخدا

تن برافکندن. [ ت َ ب َ اَ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) تن اندر افکندن. تن برفکندن. حمله بردن. هجوم بردن :
پس از کین برافکند تن برهمه
رمان کردشان هر سویی چون رمه.اسدی.بزد کوس و تن بر سپه برفکند
خروش یلان شد به ابر بلند.اسدی.رجوع به تن اندرافکندن و تن افکندن شود.