بد بنه

لغت نامه دهخدا

بدبنه. [ ب َ ب ُ ن َ / ن ِ ] ( ص مرکب ) بدوضع. بدحال. ( ناظم الاطباء ). بداصل. بدنهاد :
کزآن سو بد ایرانیان را بنه
بجوید بنه مردم بدبنه.فردوسی ( شاهنامه چ بروخیم ج 1 ص 261 ).بچنگ وی آمد حصار وبنه
بسی مایه ور مردم بدبنه.فردوسی.همی راند آن پیل تا میمنه
بشاپور گفت ای بد بدبنه.فردوسی.