بشنجه

لغت نامه دهخدا

بشنجه. [ ب ِ ش َ / ش ِ ج َ / ج ِ ] ( اِ ) پشنجه. افزاری باشد که جولاهکان بدان آهار بر تانه مالند و آن دسته گیاهی بود که مانندجاروب برهم بسته باشند. ( برهان ) ( از جهانگیری ) ( از ناظم الاطباء ) ( از فرهنگ نظام ). دست افزار جولاهان که بدان آهار بر تار کشند. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). و رجوع به شعوری ج 1 ورق 196 و 209 و پشنجه شود :
بشنجه روی و ازرق چشم و اشقر
سر او را خم گل نی خم زر .نظامی ( از آنندراج ) ( از فرهنگ نظام ).تار و پود مراد من نشود
تافته بی بشنجه لطفت.
قریعالدهر ( از فرهنگ نظام ) ( از انجمن آرا ) ( آنندراج ).
|| آهاری باشد که بر تانه مالند. ( از برهان ) ( از جهانگیری ) ( ناظم الاطباء ) ( از رشیدی ) ( از آنندراج ) ( از فرهنگ نظام ).

فرهنگ معین

(بِ شَ جِ یا جَ ) (اِ. ) = پشنجه : ۱ - افزاری که جولاهگان بدان آهار بر تانه مالند و آن دستة گیاهی است مانند جاروب برهم بسته . ۲ - آهاری که بر تانه مالند.

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱- افزاری که جولاهگان بدان آهار برتانه مالند و آن دست. گیاهی است مانند جاروب برهم بسته . ۲- آهاری که بر تانه مالند .

ویکی واژه

پشنجه:
افزاری که جولاهگان بدان آهار بر تانه مالند و آن دستة گیاهی است مانند جاروب برهم بسته.
آهاری که بر تانه مالند.