لغت نامه دهخدا ثواء. [ ث َ ] ( ع مص ) ایستادن. اقامت. مقیم شدن به جائی. ثواءمکان یا بمکان ؛ اقامت دراز کردن در آن. || فرود آمدن به مکانی. || مدفون گردیدن.
