ز پای افکندن

لغت نامه دهخدا

ز پای افکندن. [ زِ اَ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) کنایه از کشتن. بزمین افکندن. از پای درآوردن :
بر ایشان ببخشید زورآزمای
وز آن پس نیفکند کس را ز پای.فردوسی.رجوع به ز پای فکندن و از پای افکندن و از پای فکندن شود.

فرهنگ فارسی

کنایه از کشتن بزمین افکندن از پای در آوردن
گزارش محتوای نامناسب
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال حافظ فال حافظ فال عشق فال عشق فال ماهجونگ فال ماهجونگ فال انگلیسی فال انگلیسی