حاجب گه

لغت نامه دهخدا

حاجب گه. [ ج ِ گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) جای حاجب :
نه تنها سرائی است بل هشت و هفت
در آنها بباید دو فرسنگ رفت
فلک پیش ایوان او کوته است
در آن هفت دهلیز حاجبگه است
بهرجایگاهی از آن پرده ایست
بهر پرده استاده حاجب دویست.( یوسف و زلیخا ).