لغت نامه دهخدا باده پشت دار. [ دَ / دِ ی ِ پ ُ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) شرابی که چیزهای قوت دهنده مستی در آن آمیخته باشد. مقابل باده بی پشت. رجوع به آنندراج شود.
