عمارت گری

لغت نامه دهخدا

عمارت گری. [ ع َ / ع ِ رَ گ َ ] ( حامص مرکب ) عمل عمارت گر و شغل معمار. شغل بنّا. ( ناظم الاطباء ). معماری. بنّائی :
سکندر که کرد آن عمارتگری
کجا تا کجا سد اسکندری.نظامی.در آن سنگ بسته دز اوج سای
عمارتگری کرد بسیار جای.نظامی.