سیه گر

لغت نامه دهخدا

سیه گر.[ ی َه ْ گ َ ] ( ص مرکب ) محیل ظالم. فاجر :
زآنکه این مشتی دغل باز سیه گر تا نه دیر
همچو بید پوده می ریزند در تحت التراب.عطار.سیه چشم و سیه زلف و سیه دل
سیه گر بود پوشیده سیاهی.عطار.